Mikroskopijne arcydzieła z pierwszej, ale i drugiej ręki

Czy zegarki można uznać za dobrą lokatę kapitału?

Jeżeli szukalibyśmy synonimu łączącego luksus z dyskrecją, wcześniej czy później musielibyśmy o nich pomyśleć. Ale posiadanie to zaledwie pierwszy poziom wtajemniczenia, prawdziwą sztuką jest ich kolekcjonowanie.

Czystość duszy nie ma ceny, a bledną przy niej wszystkie bogactwa tego świata. Przeświadczenie to musiał też podzielać Kalwin, gdy w 1541 roku zakazał mieszkańcom Genewy posiadania biżuterii – chcąc ich, oczywiście, uzdrowić i zbawić. – W ten sposób zmusił rzemieślników do przekwalifikowania się na nowy produkt: zegarki. Poszło im tak dobrze, że już sześćdziesiąt lat później założyli pierwszy w historii cech zegarmistrzów – pisał Diccon Bewes, historyk i reportażysta, w książce „Swiss Watching. Inside The Land Of Milk And Money”.

I do dziś Genewa pozostaje światową stolicą zegarków. To do założonych tu pracowni, żeby popatrzeć na zegarki z tej półki, która jest zawieszona nad najwyższą półką, popatrzeć – a może nawet coś kupić – kolekcjonerzy z całego świata. Sięgając jeszcze raz do Bewesa: Szwajcarzy blado wypadają przy Chińczykach – 26,1 mln wyprodukowanych zegarków przy 671 milionach, ale Chińczycy blado wypadają przy Szwajcarach ze średnią ceną 2 dolary przy średniej cenie zegarka spod Alp na poziomie 558 dolarów. Owszem, to dane sprzed piętnastu lat, ale proporcje nie...